De hond blaft dat ‘ie me niet begrijpt
Het is in een eerdere blog al eens aan de orde geweest. Ik ben een beetje een conservatief type. Komt het aan op innovativiteit, dan behoor ik vaak tot de ‘late majority’. Je zou kunnen zeggen dat ik altijd eerst even de kat uit de boom kijk. En dan nog even wacht. En dan nog even…. Waarna ik vervolgens ineens toch mee doe aan die rage, die dan ineens geen rage meer is, maar alweer ‘uit’ is.
Waardoor ik mijn enthousiasme over deze post-rage niet meer kwijt kan, want wat ik doe is allang niet meer ‘hot and happening’. Echt, het is een eenzaam bestaan als ‘Jantje-poep-achteraan’.
‘Bijvoorbeeld de takkewijven. Jeweetwel, al die vrouwen die ineens een tak voor hun raam hangen met daaraan allerlei hangertjes ter decoratie’.
Maar goed, soms heeft het zo zijn voordelen. Bijvoorbeeld de takkewijven. Jeweetwel, al die vrouwen die ineens een tak voor hun raam hangen met daaraan allerlei hangertjes ter decoratie. Nooit leuk gevonden. Ik ben dus geen takkewijf. Je kunt anders beweren, maar het bewijs is hierbij geleverd 🙂
Volgens mij zijn we gewoon allemaal een beetje de weg kwijt in decoratie-land. Ik bedoel, neem nu die tekststickers en borden die ineens overal opduiken. Alsof we onszelf moed in moeten praten, onszelf aan moeten moedigen? Hebben we dit nodig? Willen we iets uitstralen naar de buitenwereld?
Wat denk je van deze “In dit huis hebben we plezier, maken we fouten, zeggen we sorry, beginnen we opnieuw, worden we boos, vergeven we, horen we bij elkaar, hebben we lief”. En dan in allemaal van die grappige verschillende lettertypes bij elkaar als muursticker in je huis, of nog erger, op de traptredes op de trap naar boven? Echt wat is dat, een mantra die je op je muur plakt in een huis vol pubers? Ik ben er niet aan toe. Aan de pubers niet en ook niet aan een dergelijke spreuk op de muur.
‘Bedek alles met de mantel der vrolijkheid in tijden van crisis’.
Of dat je teksten in je huis moet hangen zoals ‘Live, Love, Laugh’. Alsof je er aan herinnerd dient te worden dat je moet leven en vooral moet liefhebben en lachen. Plak het groot als sticker op je muur. Typisch. Bedek alles met de mantel der vrolijkheid in tijden van crisis. Laat vooral niet merken dat we ons soms klote voelen. Ik bedoel, hang die tekst maar eens op in een psychiatrisch ziekenhuis. Zal het helpen? Dacht het niet.
Het lijkt net alsof we niet meer onszelf zijn, maar van alles ‘willen zijn’, ons geen houding weten te geven in deze verrückte welvaartsmaatschappij waarin we gelukkig en tevreden zouden moeten zijn en niets anders? De IS moordt mensen uit en wij plakken ‘Live, Love, Laugh’ op de muur. Ik bedoel maar. We zijn ernstig verdwaald. Laten we daarom een tegenoffensief beginnen en teksten aanpassen, bijvoorbeeld:
In dit huis hebben we plezier (gelukkig maar)
maken we fouten (alleen mijn echtgenoot)
Zeggen we sorry (als je geen nieuwe wc rol hebt opgehangen toen deze op was)
Beginnen we opnieuw (met een nieuwe rol)
Worden we boos (als het weer gebeurt)
Vergeven we (echt niet zo makkelijk als we naar de buitenwereld doen voorkomen)
Horen we bij elkaar (ligt er aan wanneer, waar en wat de anderen op dat moment aan het doen zijn)
Hebben we lief(ver ontbijt op bed)
Of verzin zelf een compleet andere, eerlijke sticker die voor jou wel nut heeft. Voor mij zou een sticker op de koelkast, een bepaalde periode in de maand, bijvoorbeeld goed werken met de tekst:
‘Ik voel me niet goed, ik voel me niet fijn, maar emo-eten is ook niet goed voor de lijn.’
Of, doe gek, hang een tekst in de kamer als:
‘Mijn hond blaft dat ‘ie me niet begrijpt’.
Ik bedoel, is er visite, heb je wel gelijk gespreksstof. “Mijn hond blaft dat ‘ie me niet begrijpt? Wat wordt daar mee bedoeld?” Op die manier ben je al snel een kwartier kletsen verder in plaats van een ongemakkelijke stilte. Of niet? Overdrijf ik nu en ben ik gewoon toch een takkewijf die haar teksten voor zich moet houden?
Meer blogs lezen van Studio Hutspot? Klik dan hier