Het Geschenk
Hierbij een verhaal. Een verhaal over een prachtig, geweldig mens, geboren op een mooie winterdag in februari 2005.
Zijn twee jaar oudere broer en ouders waren direct verliefd op hem.
Het jongetje was een tevreden baby, die opvallend weinig huilde.
Wat zijn ouders toen nog niet konden weten, was dat hij werd geboren met iets heel bijzonders, een Geschenk!
Het Geschenk openbaarde zich rond zijn tweede levensjaar. Wat dit Geschenk was? Het was prachtig, geweldig, niet te evenaren en bovenal uniek; Het Geschenk was een oneindige fantasie. Het jongetje kon zich dan ook altijd prima vermaken dankzij dit geschenk. Sterker nog; de peuter wilde vaak niet eens dat zijn moeder met hem meespeelde, zo ging hij op in zijn eigen wonderlijke wereld wanneer hij speelde. Dit onuitputtelijke Geschenk.
De aanval
Na de onbezorgde peuterspeelzaal, brak de basisschooltijd aan. Het vrolijke jongetje was nog steeds lief en tevreden, maakte vriendjes in de kleuterklas. Hij verkleedde zich vaak in de gekste combinaties.
Ook de juf was tevreden over hem.
Echter af en toe, werd het Geschenk aangevallen. De aanvaller? De CITO toets. Een momentopname van opletten en ‘moeten’. De grootste vijand van het Geschenk. Gelukkig deed deze aanval niet af aan de kracht van het Geschenk en kon het jongetje gewoon zichzelf zijn en zich nog helemaal verliezen in zijn eigen spel.
Heulen met de vijand
Echter toen was het moment daar, de vijand werd krachtiger. Hij mocht op school steeds minder vaak gebruik maken van zijn Geschenk, maar moest gedwongen heulen met de vijand.
Zijn ergste vijand, dat was rekenen. De rare getallenlijnen, niet in te vullen naar zijn eigen wens, waar hij zijn gedachten niet kon laten gaan, maar iets moest wat hij niet begreep.
De ongelijke strijd
De navolgende jaren werd het van kwaad tot erger. En zelfs thuis haalden zijn ouders de vijand binnen. Hij moest en moest en moest. Maar het jongetje begreep het niet. Ook al deed hij nog zo zijn best.
Toen kreeg het jongetje nog meer vijanden; schaamte, schuldgevoel en faalangst. Het was vier tegen één, een ongelijke strijd. Rekenen, schaamte, schuldgevoel en faalangst maakten geduldig korte metten met het prachtige Geschenk, dat eens zo onuitputtelijk en een veilig toevluchtsoord leek.
Gesprekken op school volgden.
Waarom was hij niet zo goed als zijn broer, hij ging zijn vijanden schaamte, schuldgevoel en faalangst steeds meer omarmen.
Zijn ouders probeerden hem te helpen, om zijn vijand rekenen zijn vriend te laten worden. Ze lieten hem testen. Zo kreeg zijn vijand rekenen een naam. De naam luidde Dyscalculie. Dyscalculie zorgde ervoor dat rekenen een minder grote vijand was.
Echter zijn vijand faalangst was intussen zoveel gegroeid, dat hij korte metten had gemaakt met zijn fantasie. Hij kreeg er nog een vijand bij. Deze vijand leek eerst geen vijand. Het was ‘moeten’. Het jongetje wist dat hij niet, net als zijn broer naar de HAVO zou kunnen. Wat hij heel erg vond, omdat voorheen dit wel het uitstroomprofiel was. Dit maakte zijn vijanden faalangst en schaamte sterker. Maar hij was nog een klein beetje veerkrachtig. Hij stelde zich een nieuw doel. Door de nieuwe vijand ‘moeten’, zou hij nu zeker naar de MAVO gaan.
Nu rekenen als vijand in kracht had ingeboet, dankzij Dyscalculie, was de klap des te groter dat rekenen zich nu had verstopt in ‘moeten’, door samen te gaan werken met begrijpend lezen. Doe dit, doe dat, doe het zus, doe het zo.
Meer gesprekken volgden.
Er groeide iets
Intussen groeide en groeide er iets, wat nog niet was te benoemen. Deze vijand groeide steeds groter in hem. Het zat al die tijd in hem, maar in het begin nog niet zichtbaar, want hij zag het eerst nog als een vriend.
Rekenen en begrijpend lezen, ofwel ‘moeten’, werd zo sterk, dat hij ook niet naar de MAVO zou kunnen. Zijn faalangst werd sterker, samen met die grotere, sterker wordende nieuwe vijand.
Gesprekken met zijn leraar volgden, samen met zijn ouders, die ook geen oog meer hadden voor het Geschenk maar zonder dat ze het wisten, het donkere, dreigende dat in hem groeide, voedden. Zijn nieuwe vijand. Niemand had enig idee dat dit zou kunnen gebeuren.
Er werd gesproken over het feit dat begrijpend lezen het spiegelbeeld van zijn intelligentie was, dat er daarom niet méér in zat, ook al hadden zijn ouders zijn IQ laten testen en was de uitslag normaal. De onnadenkende uitspraak van de leerkracht kwam hard aan bij de ouders, gelukkig had de jongen dit niet in de gaten.
En toen gebeurde er iets. De jongen kreeg zijn eindtoets. Hierbij scoorde hij HAVO niveau voor begrijpend lezen. Echter, het logge berekeningsapparaat van de toetsende instantie had dit samengevoegd met zijn slechte rekenscore door de dyscalculie. Hierdoor kwam een lage VMBO score uit. Maar geen zorgen, zei zijn leraar. De uitkomst blijft bij VMBO kader/TL. VMBO was en is nooit een vijand van de jongen. Wel van driekwart van Nederland, zo bleek op school, op ouderavonden, op het schoolplein….
Maar toen gebeurde er nóg iets: een goed rapport. Met een 8 voor rekenen en alleen maar ‘goed’ voor de andere rekenonderdelen.
Echter het was al te laat. Al die jaren had de nieuwe vijand in kracht kunnen groeien, sterker kunnen worden. En nu zit het voor altijd in hem, en zelfs een beetje in zijn ouders. Deze vijand gaat schuil onder meerdere namen, sommigen noemen hem CITO, maar wij noemen hem: de basisschool.
Het spijt me zo, lieverd, dat wij nu pas het Geschenk kunnen zien, nu het er haast niet meer is. We hopen zó, dat je het een beetje terugkrijgt, door de kleine, veilige school die wij met jou hebben gekozen, ondanks de beperkingen en teleurstellingen die je hebt moeten verduren op de weg er naartoe. Wat moet het zwaar voor je zijn geweest. We hebben met zijn allen jouw Geschenk kapot gemaakt. Alsof het niets was.